Wat beweegt ons?

Ik zie hem nog zitten. De collega aan de andere kant van de tafel keek me fronsend aan, en vroeg: “Ja, maar Trea, waar wil je over 5 jaar staan? Je moet toch wel een doel hebben?”.

Als iemand me zo’n vraag stelt, raak ik altijd in verwarring. Aan de ene kant vind ik dan dat ik inderdaad wel een beetje nuchter en zakelijk moet blijven, ik heb tenslotte een eigen bedrijf, kom op, zet nou eens een stip op de horizon en bepaal je doelen. Aan de andere kant een lichte wrevel, het gevoel dat het niet zo werkt, dat ik vanzelf ergens terecht kom, dat het een soort organisch proces is dat zich toch niet laat sturen.

Zo’n vraag blijft hangen, bij mij als hoogsensitief mens. Omdat het me blijkbaar raakt. En omdat ik me realiseer dat dit te maken heeft met belangrijke vragen als: “Waar streef je naar? Wat is jouw doel? Wat bezielt je? Wat zet jou in beweging?”

Veel hoogsensitieve mensen staan hier in mijn beleving anders in dan veel mensen die niet hoogsensitief zijn. Als HSP ben je vaak met heel andere motivaties bezig dan de concrete, nuchtere realiteit eist. Zeker in onze Westerse samenleving wordt verwacht dat je op een andere manier doelen stelt. Liefst toetsbaar, in een protocol of SMART-doel geformuleerd, en meestal cognitief georiënteerd. Oftewel, het gaat om harde feiten, niet om gevoel. Dat iets goed voelt, dat je op je intuïtie je pad zoekt is voor veel organisaties, maar ook voor veel individuele mensen, niet direct een doel. Daar heb je niks aan, daar winnen we de oorlog niet mee.

En zo voelt de HSP zich geregeld alsof hij of zij op een andere planeet woont.

Als tip een doordenker: realiseer je dat alle doelen, eisen, protocollen en spreadsheets iets zijn van het hoofd, van de hersenen. Handig weliswaar, het kan veel overzicht en inzicht geven in wat er moet gebeuren. Realiseer je vervolgens dat dat je gevoel op een andere plek zit. De meeste mensen voelen verdriet, geluk en spanning heel ergens anders, in hun buik, of maag. Denk maar aan uitspraken als: “Ergens diep in mij zegt iets me, dat ik dit niet moet doen”. Blijkbaar zijn wij meer dan de redenaties en logica van ons brein. Het helpt om deze beide kanten van jezelf te ervaren. Je kunt je zelfs afvragen: “Wie heeft in deze situatie het meeste recht van spreken? Wat geeft nu de doorslag, mijn logica of mijn intuïtie?”.

Hoe je hier als hoogsensitief persoon mee omgaat is één van de uitdagingen die ik mezelf heb gesteld, zowel voor mezelf als in de rol van begeleider van andere hoogsensitieve personen. Ik verheug me erop, dan wordt die andere planeet gelijk wat bevolkter!